26 Nisan 2012 Perşembe

Gülümse\me



  Otobüsler... Nedendir bilinmez her seferinde bana değişik duygular yaşatıyorlar.
Bir otobüs dolusu  farklı hayat, farklı dert, farklı
insan...
Hepsi bir noktaya bakıyor fakat o noktada bambaşka şeyler düşlüyor. Bense onların ne düşlediğini.         Bugün otobüse bir kız bindi. Muhtemelen 9-10 yaşlarındaydı.Babası ve annesi ile birlikte tabi.
Hastalık mıdır tam anlayamadım ama sürekli gülüyordu. Konuşacağı zaman normal oluyor sonra tekrar gülmeye başlıyordu. İlgimi çekti ve izlemeye karar verdim.
Etrafa saçtığı Daha doğrusu saçmak zorunda oluğu gülücükler vardı.
Bazen dudak uçları tabiri caizse kulaklarına kadar bazense göz altlarına kadar ulaşıyordu...
Sonra baş parmağımı gözümün önüne getirdim ve kızın burnundan yukarısını göremeyeceğim şekilde kapattım.
Evet, geçekten içte bir gülümseme vardı dudaklarında.
Sonra elimi aşağıya kızın dudaklarını kapatacak şekilde getirim. Gülümsemesinden eser yoktu.
Hatta aksine sürekli hareket eden gözleri sanki bir şeyler arıyor ve bulamıyor gibiydi.
Gözleriydi gerçeği yansıtan ve bu o kadar belliydi  ki. Daha acemi olduğu ortada.
Bunu bir çocuğun yapmasıydı asıl dikkatimi çeken. Bu işe çok erken başlamıştı.
ister istemez büyüyecek ve işte o zaman zaten etrafa sahte gülücükler saçacaktı.
Sonra aklıma çevremdeki insanlar geldi. Bu rolü o kadar iyi yapıyorlardı ki kendileri bile fark etmiyordu.
Yada benim kuruntularım bilmiyorum..
Peki ben... Bende yapıyor muyum bunu. Evet!
Kafam karıştı yine... Tam her şeyden kaçmış kurtulmuşken, yine aklıma zımbalanan düşünceler yakamı  bırakmıyor...
Bırakmayacaklarda sanırım.
 Hiçbir zaman...
 Asla…